น้ําเป็นทรัพยากรธรรมชาติที่มีความสําคัญต่อการดํารงชีวิต และการพัฒนาทางเศรษฐกิจ น้ําตามสภาพธรรมชาติที่ประชาชนทุกท้องที่อาศัยใช้ ได้แก่ น้ําในบรรยากาศ (ฝน) น้ําผิวดิน และน้ําบาดาล นับเป็นผลิตผลจากธรรมชาติที่เราไม่สามารถผลิตเพิ่มขึ้นมา หรือลดปริมาณที่มีอยู่ในธรรมชาติได้เองตามต้องการทรัพยากรแหล่งน้ําเป็นทรัพยากรพื้นฐานในการพัฒนาประเทศ และเป็นทรัพยากรที่มีความสําคัญต่อการดํารงชีวิตของมนุษย์ อย่างไรก็ตามจากการขยายตัวของภาคการเกษตร อุตสาหกรรม ท่องเที่ยวและบริการ รวมถึงการเพิ่มขึ้นของจํานวนประชากร และความไม่แน่นอนของการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ ได้ส่งผลให้ปัญหาเกี่ยวกับทรัพยากรน้ํามีความหลากหลายและมีแนวโน้มทวีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นหมู่บ้านโป่งแยงในเป็นหมู่บ้านที่มีแนวโน้มอัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจด้านการท่องเที่ยวและด้านการเกษตรเพิ่มมากขึ้น ทําให้มีความต้องการในการใช้น้ํามากกว่าพื้นที่ใกล้เคียงอื่น ๆ แต่หมู่บ้านโป่งแยงในมีแหล่งน้ําสําหรับอุปโภคบริโภค และทําการเกษตรเพียงแหล่งเดียว คือห้วยน้ําอุ่น ทําให้เกิดปัญหาในด้านการบริหารจัดการน้ําให้เพียงพอต่อความต้องการใช้ของคนในชุมชน เกษตรกร ตลอดจนธุรกิจ สถานประกอบการการท่องเที่ยวที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ประกอบกับคุณภาพน้ําที่ใช้อุปโภคบริโภคไม่มีคุณภาพที่เหมาะสมตามเกณฑ์ของกรมอนามัย เนื่องจากมีสารประกอบหินปูนเกินมาตรฐาน ทําให้ไม่สามารถนํามาใช้งานได้ดีเท่าที่ควร
นอกจากปัญหาเรื่องของปริมาณน้ําไม่เพียงพอและปัญหาคุณภาพน้ําแล้ว ยังมีปัญหาที่เกิดจากภัยธรรมชาติที่พบทุกปีคือน้ําท่วมบริเวณที่ราบลุ่ม ทําให้พื้นที่เกษตรกรรมเสียหายบางส่วนแต่ปัญหาไม่ได้อยู่ในระดับที่รุนแรงมากเนื่องจากปัญหาน้ําท่วมจะเกิดในช่วงฤดูฝนที่มีน้ําหลากเท่านั้น ดังนั้นการบริหารจัดการน้ําเพื่อการอุปโภคบริโภคให้เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการจัดหาและพัฒนาแหล่งน้ําในหมู่บ้าน การใช้เพื่อวัตถุประสงค์ต่าง ๆ การอนุรักษ์และฟื้นฟูแหล่งน้ําให้คงอยู่และมีใช้อย่างยั่งยืน รวมทั้งการแก้ไขปัญหาอันเกิดจากทรัพยากรน้ํา ทั้งด้านปริมาณและคุณภาพ ทรัพยากรแหล่งน้ํา ถือได้ว่าเป็นปัจจัยในการขับเคลื่อนระบบเศรษฐกิจและการพัฒนาสังคม ทั้งยังเป็นทรัพยากรพื้นฐานที่สําคัญในการรักษาความสมบูรณ์ของสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ หน่วยงานที่ดูแลจัดการทรัพยากรแหล่งน้ําไม่ว่าจะเป็นภาครัฐหรือภาคเอกชน ควรมีการจัดการทรัพยากรแหล่งน้ําให้มีความสมดุลกับความต้องการใช้น้ําที่มีเพิ่มขึ้น รวมถึงสภาพภูมิอากาศที่เปลี่ยนแปลงไปโรงเรียนบ้านโป่งแยงในเป็นหน่วยงานหนึ่งที่มีบทบาทและมีความสําคัญในการพัฒนาผู้เรียนและมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น อนึ่งโรงเรียนบ้านโป่งแยงในก็มีความจําเป็นในการใช้น้ําแหล่งเดียวกันกับหมู่บ้านในการอุปโภคบริโภค จึงได้ร่วมกันหาแนวทางในการพัฒนาบริหารจัดการระบบน้ําให้มีความยั่งยืน โดยการประชุมระดมความคิดวิเคราะห์สภาพปัญหาและความต้องการร่วมกัน ซึ่งจากการประชุมระดมความคิดดังกล่าวได้เกิดแนวคิดในการพัฒนาระบบบริหารจัดการน้ําในหมู่บ้านร่วมกัน โดยมีเป้าหมายหลักคือให้มีปริมาณพอเพียงต่อการใช้งาน มีคุณภาพและมีความยั่งยืน โดยการนําหลักการสิ่งแวดล้อมศึกษาเข้ามาเป็นฐานของกระบวนการคิดและกระบวนการดําเนินงานพัฒนา เน้นหลักการมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วนที่มีส่วนได้เสียหรือได้รับผลกระทบจากการพัฒนาระบบน้ํา ตั้งแต่ต้นน้ํากลางน้ํา และปลายน้ํา ทั้งนี้กิจกรรมต่างๆนอกจากจะส่งผลต่อปริมาณที่พอเพียงและคุณภาพของน้ําที่ดีขึ้น ยังส่งผลให้คุณภาพชีวิตของทุกคนในชุมชนดีขึ้น ตลอดจนได้รูปแบบแนวทางในการบริหารจัดการน้ํา ให้มีคุณภาพและมีความเพียงพออย่างยั่งยืนต่อไป
มีรายชื่อนักวิจัยมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ที่ดำเนินโครงการดังต่อไปนี้...
1.โครงการฝึกงานก่อสร้างภาคฤดูร้อน ประจำปีการศึกษา 2556-2558 ณ สถานีวิจัยเกษตรที่สูงหนองหอย อ.แม่ริม จ.เชียงใหม่
๐ วรงค์ วงศ์ลังกา คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ > สำนักวิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์
2.โครงการเสวนาวิชาการ “สถานการณ์ของแรงงานย้ายถิ่นในแปลงปลูกดอกไม้ : ศึกษาพื้นที่อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่”
๐ ดรุณี ไพศาลพาณิชย์กุล คณะนิติศาสตร์